شهر شعرم تازگی زيبا شده است | صورتی از گنبد مينا شده است | |
قلب خاموشم به لطف شهر شعر | صد زبان بگشوده و گويا شده است | |
شهر شعرم جای سنگ و چوب و خاک | سازه ای از حرف و از آوا شده است | |
هم پر است از شعر بزم و شوخ و شنگ | کز لطافت نرم چون ديبا شده است | |
هم پر است از شعر رزم و شور جنگ | کزصلابت سخت چون خارا شده است | |
کوچه های شهر من مصراع هاست | يک خيابان بين آن ها وا شده است | |
چون دو مصراعش برآميزد به هم | بيت من آبستن معنا شده است | |
در دل هر واژه ای فوّاره ای است | فيض معنی راهی بالا شده است | |
هر کدام از واژه ها يک خانه است | خانه ها در کوچه ها برپا شده است | |
دارد اين شهرم حصاری استوار | کز رديف آخرش پيدا شده است | |
کاشتم من يک رديف از سرو ناز | با قوافی کاين چنين رعنا شده است | |
شهر شعرم نيست جايي سوت و کور | جنب وجوش اينجا پراز غوغا شده است | |
روزها گر لختی آرام است ليک | نيمه شب ها نوبت نجوا شده است | |
زندگی در کوچه هايش می تپد | مثل قلب عاشقی شيدا شده است | |
شهر من دارد محلّات زياد | هر غزل را يک محل سکنا شده است | |
يک غزل بگرفته جا پايين شهر | ديگری در قسمت بالا شده است | |
زين سبب اين يک نزار است و فقير | وان دگر اعيانی و برنا شده است | |
شهر شعرم گسترش يابد مدام | فربه از اينجا و از آنجا شده است | |
هر غزل می جوشد آنگه کز دلم | جنبشی در خواب و در رؤيا شده است | |
بعد از آن حسّی مرا گويد که آن | با چه بحری جفت و هم آوا شده است | |
زان سپس خيل قوافی يک به يک | روی کاغذپاره ای املا شده است | |
زين قوافی چون گزينم هرکدام | آن خودش بازيگری پويا شده است | |
می کند مجموعه اش را انتخاب | تا که بيتی کامل و شيوا شده است | |
بعد از آن حتّی نمی گيرد قرار | وقت جنگ انتخاب جا شده است | |
ديگر اينجا نوبت قلب من است | او قوام نظم اين هيجا شده است | |
کوچه های شهر شعر از امر او | هريکی را منزلی مأوا شده است | |
قلب من بايد دود جای دگر | چون محل ديگری دعوا شده است | |
کوچه های شهر من آرام نيست | هر دم آوايي ز يک سرنا شده است | |
از سر گلدسته های هر محل | يک غزل در بوق و در کرنا شده است | |
شعر خاقانی از اين رو ماندنی است |
شهر او شاداب و شورافزا شده است |